Om te proeven aan een internationaal paardensportevenement, gaf ik me op als vrijwilliger. Op vrijdag 7 januari stapte ik om half zes ’s ochtends in de auto. Op naar Zwolle. Ik stond ingeroosterd voor zeven uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds. 'Zeker te weinig mensen', dacht ik nog, 'het zal wel druk worden'.
Daar aangekomen verdween mijn enthousiasme als sneeuw voor de zon. Als stalmedewerker begeef je je achter de schermen. Maar in de stallen liep alles al op rolletjes. Tenslotte weten ruiters en hun grooms wat goed is voor hun paarden. Mijn takenpakket bestond slechts uit het af en toe uitreiken van hooi en kruiwagens en het controleren van toegangsbandjes. Veel staan, wachten en wachten.
Ondertussen verwonderde ik me over het asociale stalgedrag van sommige ruiters. Al paardrijdend door het smalle gangpad, star voor zich uitkijkend. Als er vervolgens een tegenligger komt, stug doorrijden, ook al heeft dat een botsing tot gevolg. Uiteraard menen ze beide voorrang te hebben. Stress, status; het doet rare dingen met mensen. Arme paarden.
Aan het einde van een lange dag werd mijn geduld beloond. Ik zag Edward Gal losrijden, Anky van Grunsven een pupil coachen. Daarna stond ik bij de hoofdpiste en volgde ik de clinic van Imke Schellekens-Bartels op de voet. De avond vloog hierdoor voorbij, helaas in tegenstelling tot de rest van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten